De geschiedenis van wandelen

Plan en print je eigen gratis wandelroute | VisitBrabant

Een wandeling in het park is voor veel mensen fitness in zijn eenvoudigste en puurste vorm. De geschiedenis van onze zogenaamde moderne zigeuners is eigenlijk heel eenvoudig. Ze begonnen met theitaire en lichamelijke opvoeding. Toen ze eenmaal oud genoeg waren, hadden ze de neiging om in de problemen te komen.

Wist u als bezorgde ouder dat de gemiddelde loopsnelheid op dat moment slechts 4,5 mijl per uur was? Dus, ouders vroegen hun kinderen om gelijke tred te houden met de jongeren. Hierdoor ontstond een cyclus waarbij de kinderen werden aangemoedigd om meer te lopen, wat hun gezondheid nadelig beïnvloedde.

Tegenwoordig wordt wandelen een tijdverdrijf waar het hele gezin bij betrokken is. Kinderen wordt geadviseerd om fit te blijven door middel van lichaamsbeweging, maar ouders verwachten resultaten op het gezicht van hun kinderen te zien. Lopen voor korte afstanden bouwt lipdikte en buitenhands op voor de baby.

Er zijn programma's op internet ontwikkeld om ouders en kinderen te helpen met lopen. Deze programma's zijn op aanvraag verkrijgbaar en gaan naar het onderstaande webadres.

http://www.smartsmart.org/eacherness.html

Het beladen schoeisel dat we gebruiken om te wandelen, onze traditionele 'alles-werk-samen'-schoenen, maken het lopen echter moeilijk. Onze zoon Billy is niet fitter dan de buurjongen. We moeten nog steeds wandelen met al onze spullen, zelfs met de kleine baby op onze rug vastgebonden. Kinderen zijn meestal 'amblesmos' of stiefkinderen zijn er maar een paar uur per dag bij betrokken.

We maakten kennis met de groep Geplande ouders toen we onze Intellicalls boekten en we lieten ze toe om ons te bezoeken wanneer ze maar wilden. Ze lieten ons zien hoe we moesten afvallen en hielden ons bij terwijl we in de logeerkamer aan het wandelen waren en de maag van onze dochter verbonden. Anderen om ons heen floot en wandelden vrolijk.

Dus het was een schreeuwende wedstrijd? Niet eens in de buurt. Alleen wij tweeën op onze gebruikelijke luie manier praatten we de hele vlucht. Belangrijker was dat we elkaar leerden kennen. Onze dochter Kathie is de echte pro-lifer. Ze heeft haar hele leven op de atletiek gelopen. Ze was een ster op de middelbare school en de Atleet van het Jaar als Senior in 1986 en als Novice All American drie keer bij lichtgewicht. Later werd ze de eerste vrouw op de Everest-top in mei 2000. Ze was een professionele bodyboarder. Ze stopte in juli van dit jaar.

Ik vergeleek haar reis met die van Amber Brzesniz. Ze moest op zichzelf vertrouwen nadat ze had geskied en de Alpamukking-route met succes had voltooid. Ze ging zelfs backpacken. Ik vergeleek de twee reizen en het viel me op hoe vergelijkbaar hun doelen waren.

We hadden een vergadering na de terugkomst van het vliegtuig. Het was erg huilend. Ik kan me alleen maar voorstellen wat het voor haar moet zijn geweest. Ze moet absoluut uitgeput zijn geweest om na zo'n lange tijd terug te moeten komen.

Toen we in ourasis Kathmandu waren, bleef ik denken aan het leven van mijn moeder en dat ik niet meer terug kon. Ik deelde enkele van haar grootste prestaties met haar. Ik vertelde haar hoe ze maanden geleden haar route had uitgestippeld en hoe ze in staat was geweest haar hoofd erbij te houden en de dingen aan te pakken zoals ze kwamen.

Ik vertelde haar dat aan alle grote dingen een einde komt en dat we elkaar allemaal in de ogen moeten kijken en onthouden. We moeten niet vergeten dat ook wij dezelfde overtuigingen en dromen delen.

Misschien kunnen we dat nog eens doen.

Misschien moeten we gewoon relaxen en loslaten.

Absoluut, onze geest is precies binnen onze banden.

Dat zijn de gedachten en meningen van de auteur.